Młodość Agnieszki Osieckiej przypadła na lata pięćdziesiąte, odwilż i październik 1956 roku. W Szpetnych czterdziestoletnich przybliża nam niezwykłą atmosferę tamtych czasów. Jazz i wykopki, zbigniew Cybulski i Marian Eile, łódzka Filmówka i Piwnica pod Baranami -, prywatny leksykon Osieckiej to barwny zbiór zjawisk, postaci i miejsc ważnych dla niej samej i dla ówczesnych pięknych dwudziestoletnich . Agnieszka Osiecka skończyła pisać Szpetnych czterdziestoletnich na początku stanu wojennego, w kwietniu 1982 roku. Pierwsze wydanie, okrojone przez cenzurę, ukazało się w 1985 roku. Dziś oddajemy do rąk Czytelników, książkę uzupełnioną o usunięte wówczas fragmenty, zdjęcia i rysunki.
UWAGI:
Nazwa aut. na okł.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Świadek" to opowieść nonfiction o ucieczce ze szczególnego więzienia - więzienia dla mózgu. Autor, urodzony w rodzinie Świadków Jehowy, opowiada o podwójnym wykluczeniu: najpierw o społecznym wykluczeniu chłopca z "kociej wiary" w Polsce lat 90. Potem o wykluczeniu z własnej grupy wyznaniowej i rodziny. Umiłowanie literatury, eksperymenty z ciałem, przyjaźń, seks sprawiają, że w oczach innych Świadków, a przede wszystkim we własnych, staje się trędowatym. Takiemu nie podaje się ręki.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Codzienne życie literatów Warszawy, jego specyfika (powszechne jadanie śniadań w mleczarniach i handelkach oraz bywanie w kawiarniach i na jour fixe’ach) i towarzyszące mu zabójstwa z miłości i pobicia z urażonej ambicji, orgie i nieślubne dzieci, zakazy cenzury i próby ich obejścia, słowem - to, o czym nie piszą podręczniki literatury. Odkłamane sylwetki pisarzy, które czasem fałszowano - ze względów obyczajowych, towarzyskich czy politycznych.
UWAGI:
U dołu strony tytułowej: Prószyński i S-ka. Bibliografia na stronach 431-443. Indeks.
DOSTĘPNOŚĆ:
Dostępny jest 1 egzemplarz. Pozycję można wypożyczyć na 30 dni
Poniższy tekst nie jest biografią ani kalendarium życia i twórczości Marii Dąbrowskiej. Jest w nim mowa o związkach Marii Dąbrowskiej z Warszawą i o utworach poświęconych stolicy. Jeśli trafiają się "niewarszawskie" wydarzenia i takież utwory, to tylko te, które miały istotny wpływ na jej życie i pisarską karierę. Związki Marii Dąbrowskiej (urodzonej 6 października 1889 roku w Russowie pod Kaliszem) z Warszawą należy liczyć od 1905 roku. Wtedy to, po opuszczeniu kaliskiego rządowego gimnazjum, Maria Szumska trafiła na dwa lata na pensję (czyli do prywatnej żeńskiej szkoły) Pauliny Hewelke, mieszczącej się w kamienicy przy ul. Marszałkowskiej. "Nasza pensja - pisała Dąbrowska we wspomnieniowym eseju Warszawa mojej młodości - mieściła się w długiej szarej kamienicy przy ulicy Marszałkowskiej 122. Zajmowała, o ile pamiętam, drugie i trzecie piętro tej kamienicy rozbudowanej szeroko między Marszałkowską, Nowo-Sienną (później Sienkiewicza) i Zgodą". W tym miejscu w latach sześćdziesiątych stanęły Domy Towarowe Centrum, ale tego Maria Dąbrowska pisząca te wspomnienia w roku 1954, nie mogła przewidzie. [...] Maria Dąbrowska , z urodzenia kaliszanka, byłą związana z Warszawą przez sześćdziesiąt lat, a 37 spędziła w mieszkaniu przy Polnej 40. O Warszawie pisała w Przygodach człowieka myślącego, opowiadaniach okupacyjnych, opowiadaniach z tomu Gwiazda zaranna, w Dziennikach i w drobnych publikacjach. W stolicy przeżyła dwudziestolecie międzywojenne, okupację, Powstanie i trudne lata odbudowy. Chociaż ostatnie lata życia spędziła w podwarszawskim Komorowie, sercem czuła się warszawianką. Kochała to miasto. [Ewa Manowiecka, 2015]
